18 Mart Elimde kalem, önümde şehit toprağı..

[RoSe]

Elimde kalem, önümde şehit toprağı
Oğuz Köroğlu

Bugün; 18 Mart… Âkif’in deyimiyle, bir Hilâl uğruna nice güneşlerin battığı, adına medeniyet denilen kimi Hindû kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ Yedi İklim’in, durup Mehmetçiğin karşısına aylarca kan kustuğu şu Boğaz Harbi’nin yıldönümü… 18 Mart… Dünyada eşine az rastlanan bir destanın yazıldığı tarih… Bedir Arslanları kadar şanlı bir neslin, 92 yıl evvel Yedi Düvel’e karşı şahlandığı gündü, bugün... Evet, bugün “Çanakkale Deniz Zaferi”nin 91. Yıldönümü ve “18 Mart Şehitler Günü”.


“Nasıl yazsam şu destanı?” diye düşünürken kendi kendime, Âkif’i duyar gibi oldum ve “O destan şühedanın kanıyla zaten yazıldı, mürekkep, onları methetmeye bile yetmez...” terennümüyle irkildim… Doğru ya, dünyanın en kesif ordularına karşı arslanlar gibi kükreyerek vatanını çiğnetmeyen ve de tarihe “zafer” olarak geçen o destanı, Âsım’ın nesli yazdı… Evet; onlar kanlarıyla yazdılar Çanakkale Destanı’nı. Sıradağlar gibi uzandılar kara toprağın bağrına. Onlar, düşman taarruzuna etten ve kemikten yıkılmaz dağlar taşlar ördüler. Şüheda gövdesi dağlar taşlar, baksana!…
Ehl-i salibin kırarak savletini, aşk pazarında canlarını kurban ettiler... Ve kurtardılar Tevhid’i, Al Sancağın namusunu çiğnetmediler. En ufak bir tereddüt göstermeden, gülümseyerek ölüme gittiler. Ve ölümsüz oldular. Lapsekili Ali, Cideli Mehmet, Ezineli Yahya Çavuş, Seyit Onbaşı, Tarık Binbaşı, Yozgatlı Kınalı Murat, Pütürgeli Bilal… Onlar ana kucağından, baba ocağından ayrılırken kına yakmışlardı saçlarına, çünkü düğün vardı, şeb-i aruz vardı Çanakkale’de. Biliyorlardı ki, kına Allah’a kurban olsun diye koyunlara, kocasına kurban olsun diye gelinlere ve vatana kurban olsun diye Mehmetçiğe yakılırdı. Onlar vatana kurban olmak için, kanlarıyla İslam’ın harim-i ismetini kurtarmak için düştüler yollara… Uzun, ince yola… Ama türkülerle...

“Çanakkale içinde aynalı çarşı,
Anne ben gidiyorum düşmana karşı.
Of gençliğim eyvah…
Çanakkale içinde vurdular beni,
Ölmeden mezara koydular beni.
Of gençliğim eyvah…
Çanakkale içinde bir dolu testi,
Anneler babalar ümidi kesti.
Of gençliğim eyvah…
Çanakkale köprüsü dardır geçilmez,
Al kan olmuş suları bir tas içilmez.
Of gençliğim eyvah…
Çanakkale’den çıktım yan basa basa,
Ciğerlerim çürüdü kan kusa kusa.
Of gençliğim eyvah…
Çanakkale içinde sıra söğütler,
Altında yatıyor aslan yiğitler.
Of gençliğim eyvah…
Çanakkale’den çıktım başım selamet,
Anafarta’ya varmadan koptu kıyamet.
Of gençliğim eyvah…


“Nasıl yazsam şu destanı?” diye yine düşünürken gönlümce, bu kez bir başka Âkif’i duyar gibi oldum…. Önümde bir avuç şüheda toprağı… Vatanın bağımsızlığı, milletin selameti için toprağa düşmüş şühedanın toprağından… Cennet kokan bir toprak… “Alimlerin mürekkebi şehitlerin kanından evladır, yaz…” dedi ısrarla… O destan nasıl yazılır ki ey, kanıyla toprağı vatanlaştıran er... Ey gözlerin ışığı, gönüllerin baharı. Tende can, tarihte şan, ezelden er oğlu er… Ölümsüz milletin ölümsüz evladı. Ey istiklal şehidi, sırrından bize de ver. Ver ki, hep bizim olsun bize verdiğin yer…
“Elimde kalem, önümde şehit toprağı”…
Âsım’ın neslinden bahsediyorduk ya, hani şairin bahsettiği, kahraman nesil… Fatih’in, Yavuz’un, Genç Osman’ın nesli. Kılıçarslan’ın, Selahaddin Eyyübi’nin nesli… Nesilmiş gerçekten… Ne diyordu şair:

"Ey bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdat inerek öpse o pak alnı değer.
Ne büyüksün ki, kanın kurtarıyor Tevhid’i…
Bedir’in arslanları ancak bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
Gömelim gel seni
tarihe, desem sığmazsın…
Bu taşındır, diye diksem Kâbe’yi başına,
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
Sonra gökkubbeyi alsam da rida namıyla,
Kanayan lahdine
çeksem bütün ecramıyla.
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
Yedi Kandilli Süreyya’yı uzatsam oradan;
Sen bu avizenin
altında, bürünmüş kanına,
Uzanırken gece mehtabı getirsem yanına,
Türbedarın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecriyle avizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana.
Yine bir şey yapabildim, diyemem hatırana.
Sen ki, son ehl-i salibin kırarak savletini,
Şarkın en sevgili sultanı Selahaddini,
Kılıçarslan gibi iclaline ettin hayran.
Sen ki, İslam’ı kuşatmış boğuyorken hüsran,
O demir çemberi göğsünde kırıp parçaladın;
Sen ki, ruhunla beraber gezer ecrâmı adın.
Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın. Heyhat.
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihat,
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
Sana ağuşunu açmış duruyor Peygamber".

Şair böyle diyor… O Âkif ki, Çanakkale’yi, özünde yaşadı; ve ruhundan akseden bu güzeler güzeli methiyeyi yazdı aziz şehitlerimizin hatırasına… Lakin “Yine bir şey yapabildim, diyemem hatırana” diyerek, düğüne gider gibi cepheye koşan kahramanların şanlı hatırası önünde saygıyla eğildi.

Bugün; 18 Mart… 18 Mart 1915 Çanakkale Deniz Zaferi’nin yıldönümü… Bugün; tutuşup kül olup ocaklarından, şahlanıp köpüren ırmaklarından, hudutlarda gaza bayraklarından alnına ışık vuranların günü... Bugün, 18 Mart… Bugün; ardına bakmadan yollara düşen, şimşek gibi çakan, sel gibi coşan, huduttan hududa yol bulup koşan, cepheden cepheyi soranların günü… Bugün, 18 Mart… Bugün; ileri atılıp sellercesine, göğsünden vurulup tam ercesine, bir gül bahçesine girercesine şu kara toprağa girenlerin günü… Bugün, 18 Mart… Bugün; bir tarih boyunca onun uğruna kendini tarihe veren, her taşı yakut olan bu vatan için can verme sırrına erenlerin günü…
Bugün, 18 Mart… Bir avuç kahramanın destan yazdığı gün...
Bugün, 18 Mart… Dağın taşın şüheda koktuğu gün…
Bugün, 18 Mart…
“Elimde kalem, önümde şehit toprağı”…





Ey bu topraklar için toprağa düşmüş Asker..
Gökten ecdat inerek öpse o pak aLnı değer.